Vraag en antwoord, zinnen vol woorden over en weer, een gesprek dat soms geen ontmoeting wordt,. Zoiets kan een dag later in mij het verdriet nog doen voelen. We komen dan niet in een gezamenlijke ruimte waarin alles aanwezig is wat ons wederzijds tot mens maakt.
Timbre van de stem, haperingen soms, stiltes, gezichtsuitdrukkingen, ondersteuning met gebaren, variatie in ritme en ogen, alles is in beweging als we in echt met elkaar in contact zijn. Twijfel en verwondering doen ons dan zoeken.
Als in ons innerlijk de harmonie bestaat en we kunnen ” laten ontstaan” , spreken hart en buik afwisselend of tegelijkertijd .
Als de ogen niet spreken, niets laten zien, ongeacht de zwaarte of inhoud van het antwoord, als het meer een mind-game lijkt dan komen we samen overal en nergens.
We zijn gezamenlijk verslagen en het niets werd groter dan het was.