Het ideaal van een relatie lijkt diepgeworteld in de mens. Alsof we ‘geslaagd’ zouden zijn in het leven als dat verlangen vervuld is. De dagelijkse realiteit is zo anders dan deze roze droom van de ideale partner en relatie. Toch kiezen we er vaak voor. En hoewel het dan niet ideaal verloopt, zeker niet in de verhouding tot een psychopaat of narcist, blijven we met onze neo-cortex onszelf wijs maken dat het allemaal wel meevalt.
De geborgenheid in een ongelijkwaardige relatie c.q.de destructieve relatie weegt blijkbaar op tegen de aanpassingen die we moeten doen. Er is sprake van een afweging waarin de eigen kwetsbaarheid ingeruild wordt tegen afhankelijkheid van die vaak gestoorde partner.
Diep in ons verbergen wij gevoelens van schaamte, minderwaardigheid, ons de underdog voelen, aardig gevonden willen worden of trots naar de buitenwereld willen tonen dat we een relatie hebben. In die ongelijkwaardige relatie kun je die ongemakkelijke gevoelens die in je leven verbergen. Door jezelf afhankelijk te maken van die ander hoef je niet in jezelf te graven. De diep verborgen patronen van pijn hoef je dan niet te voelen en wissel je in voor de pijn van de ongelijkwaardige afhankelijkheidsrelatie.
Soms trek ik de parallel met auto-mutilatie. Het voelen van pijn bij de zelfbeschadiging en de opluchting achteraf maskeren die dieper liggende pijn. Dat verklaart waarom je een mistgordijn in je eigen hoofd laat voortbestaan.
In mijn praktijk gaat het vaak over de verborgen gevoelens van trots, minderwaardigheid, het kind dat liever aan de leiband van een ander loopt of anderszins traumatische ervaringen die tot een afhankelijke opstelling leiden.