Jouw kind waar jij met opoffering, betrokkenheid, passie en liefde je tijd in stak is verzeild geraakt in een destructieve relatie. Jij als ouder raakt je kind kwijt. Dat doet ongelooflijk pijn.
Dat verlies komt geleidelijk tot stand omdat jouw kind volstrekt gebrainwasht wordt door zijn/haar partner. Stapsgewijs vindt isolatie van de omgeving plaats en raak je het contact veelal volledig kwijt.
De strijd die dat oproept in jou als ouder is ongekend. Je begrijpt het niet en je herkent je kind niet meer,
Met alles wat je in je hebt wil je koste wat kost de relatie behouden. Hoe gruwelijk de communicatie ook verloopt , je blijft hopen op betere tijden en het wakker worden van je kind.
De realiteit is dat je een ander proces in moet gaan als ouder. Wie is je kind? Wat mag je van haar/hem verwachten nadat ze het huis uit zijn? Wie ben jij als ouder als het kind steeds minder contact zoekt? Alle ideeën die je ooit had omtrent het ouderschap, grootouder zijn en redelijkheid raken volstrekt uit beeld. De rol die je had als ouder verdwijnt. Alle vooroordelen die jij en de maatschappij hebben over de relatie ouder/kind komen niet uit.
Jouw ouder-ego biedt geen enkele houvast meer. Het wordt hardhandig kapot geslagen door de houding van je kind. Je zult de demon in je zelf recht in het gezicht moeten kijken. Wie ben ik? Waar sta ik voor? Waar ontleen ik mijn kracht in dit bestaan aan? Wat geeft betekenis aan mij nu ik ouder wordt zonder die relatie met mijn kind? Het zijn wezenlijke vragen die je aan moet gaan als ouder. Je wordt gedwongen je leven zonder dat ideale kind en/of kleinkind te gaan leven? Welke leegte ontstaat daardoor?