We geven wat af op de wereld om ons heen. Maar als het op verandering van die wereld aankomt zal de aanzet tot verandering van onszelf moeten komen.
Als de buitenwereld lijkt te polariseren, een opsplitsing in steeds meer brokstukken , dan is dat een signaal dat we intern verbrokkeld zijn geraakt. (lees meer over dit hermetische principe)
Maar het is ook waar dat de buitenwereld ons voedt met begrippen die de verbrokkeling in onszelf stimuleren en onze angst vergroten. Het woord crisis met zijn vele betekenissen activeert in ieder van ons denkbeelden, roept emoties en gevoelens op en stuurt daarmee onze innerlijke reactie op de buitenwereld.
Wie uit de crisis wil komen zal zelf de harmonie van het geheel moeten vinden en daar naar gaan leven. Wie zelf gefixeerd is op het vergaren van ervaringen, stimuli en materiële zaken houdt een buitenwereld in stand die precies datgene gaat leveren wat je verlangt. Ben je in staat al je verlangens te temperen of op te geven dan zal de buitenwereld op dat punt uitdoven.
Vertrouwen op politieke impulsen die ‘het systeem’ zullen veranderen is een makkelijke manier om de eigen verantwoordelijkheid te ontlopen. Het is ook bedenkelijk te verwachten dat een kracht buiten en boven jezelf alles ten goede zal keren. We zijn verslaafd aan autoriteit.