Iedereen die ik ken wil ‘vrij’ zijn. De dagelijkse gang van zaken is er echter een die ver van die wens afstaat. Hoet komt dat toch?
Een van de oorzaken dat we niet vrij zijn is dat we verslaafd zijn aan een zelfbeeld, het kleine ik. We willen zo graag ‘iemand’ zijn, aardig gevonden worden, gewaardeerd worden door onze omgeving dat we bereid zijn ons aan te passen en in te passen aan een systeem waarin dat waarheid wordt.
Wie innerlijke problemen ervaart is geneigd een coach of therapeut op te zoeken. We geloven dat die mensen ons kunnen helpen. Maar hoe logisch is het om je te laten helpen door mensen die zelf ook worstelen met dat kleine ik? Helpen ze je van de regen in de drup? Zijn ze onbaatzuchtig? Zien ze het hele plaatje dat jouw leven fundamenteel, in de wortel, verandert?
Als ik kijk naar de wereld buiten mij zie ik steeds meer hulpverleners en deskundigen maar registreer ik een blijvende toename van mensen met psychische problematiek. En dat vind ik niet vreemd. Wie zijn lot in handen legt van externe autoriteiten geeft de verantwoordelijkheid van zijn eigen welbevinden in handen van mensen die het denken te weten maar helaas net zo verdeeld zijn als je zelf. Wie een ander volgt raakt de weg kwijt.
De wereld waarin we denken te leven is een geconstrueerde werkelijkheid. Onze collectieve geschiedenis en veel wetenschappelijke inzichten zijn gestoeld op aannames. Bedenk eens hoe heikel het is vanuit archeologische vondsten conclusies te trekken over de betekenis daarvan en het schetsen van een mogelijke sociale en biologische context. Niets is vaststaand c.q. ‘waar’. Toch lijken we gemakkelijk met deze ‘werkelijkheid’ te leven. Wie zich verdiept in conflicterende visies op opwarming en klimaatverandering zal snel tot de conclusie komen dat er meer sprake is van geloof, collectieve sturing of dwang dan dat men werkelijk zou weten waar we naar toe bewegen en wat onze menselijke invloed is.
Wie zich onderdompelt in de digitale wereld van sociale media wordt in een spoor, een groef, geduwd op grond van algoritmes. Blijkbaar vinden we dat prettig of overschatten we onze eigen kritische en vrije houding en denken we dat we ons aan die dwang kunnen onttrekken. Wonderlijk genoeg dringen dit soort kanalen ons vaak ook herinneringen op door foto’s van een jaar of meerdere jaren geleden aan ons te laten zien.
Herinneringen, het letterlijk oproepen van innerlijke reacties, zijn impulsen die ons gevangen kunnen houden. Krishnamurti daagt je uit na te denken over deze herinneringen? Zijn ze functioneel? Helpen ze je om jezelf te ontwikkelen of houden ze je gevangen?
We zijn verslaafd aan de impulsen van de buitenwereld en daarmee verliezen we het zich op onze innerlijke wereld.