Ik realiseerde me n.a.v. een recent gesprek dat ik iets wil delen over de rol van de ratio en intuïtie . Iedereen die zich slachtoffer voelt van de destructieve persoon zal met dit dilemma geconfronteerd worden.
Heel vaak hoor ik dat het slachtoffer zelf , de ouders of schoonouders of andere zeer direct betrokkenen in een spagaat belanden. Ze ‘zien’ allemaal een zeer grillig patroon bij de destructieve persoon. De ene keer zijn ze poeslief en gul met complimenten en op veel andere momenten is hun gedrag naar ‘gewone’ maatstaven onbegrijpelijk, agressief en kil.
Elk moment waarop je in contact komt met de destructieve persoon of de partner die in zijn/haar greep is wordt je verrast. Je bereid je voor op het ergste en krijgt opeens een handreiking. Je verwacht een positief bericht maar wordt voor van alles en nog wat uitgemaakt.
In vrijwel alle gesprekken die ik voer komt naar voren dat de direct betrokkenen diep van binnen voelen c.q. weten dat er iets grondig mis is. De ratio bevestigt dat veelal maar diezelfde ratio durft niet zo maar een hard oordeel over de destructieve persoon te vellen. Er lijkt sprake van een vorm van beleefdheid in diegene die niet durft te oordelen. ‘Wie ben ik om een zo vergaand oordeel te vellen over de destructieve persoon?”. ” Wie ben ik om kwaad te mogen spreken over een ander?”.
Het niet durven oordelen, een situatie waarin je feitelijk durft te benoemen dat wat je meemaakt absurd is gaat steeds meer schuren met wat je van binnen voelt. Juist dat innerlijk weten, de intuïtie, stelt jou in staat een ‘heel plaatje’ te maken. We hebben naast onze fysieke zintuigen een verbinding die verder gaat. Omdat we allemaal met elkaar verbonden zijn kunnen we juist via die verbinding van alles te weten komen over de relatie met de ander. Een innerlijke stem kan ons vertellen wat er werkelijk aan de hand is.
Juist voor mensen die niet durven te oordelen over de ander (misschien ingegeven door onze Christelijk moraal?) zullen steeds verder in de hoek gedrukt worden. De intuïtie dringt zich op. Zij wil jou laten horen dat je een stap moet maken. Zij vraagt van jou om te durven vertrouwen op iets groters.
Hoe langer je in dit proces weigert te onderzoeken wat jouw intuïtie je al heel lang vertelt, des te sterker zal de spanning in jou worden.
Onderzoek in hoeverre jij jezelf toestaat te vertrouwen op je innerlijk weten. Durf te oordelen omdat dit oordeel niet een ‘veroordeling’ is maar het juist beoordelen van de situatie behelst. Als je jezelf toestaat tot een oordeel te komen schep je ruimte voor jezelf. Dan komt er energie vrij en realiseer je je dat door dat oordeel jouw inspanningen om de ander te veranderen of zijn/haar gedrag goed te praten zinloos zijn.
Onze schoonzoon is een verborgen narcist. Mag ik dat zeggen? Nee, er is namelijk geen diagnose en die komt er ook nooit. Maar ik durf het met mijn hand op mijn hart te beweren.
Tussen de coulissen in zijn parallelle werkelijkheid heeft hij zijn spel gespeeld met onze dochter en ook met ons.
Heel langzaam zagen wij onze dochter verdwijnen en veranderde zij van een sterke spontane energieke extroverte liefdevolle vrouw naar ons toe in een introverte kritische stille afstandelijke dochter.
Wij herkenden onze dochter niet meer.
Meerdere keren is onze relatie door hen verbroken, altijd hebben wij die kunnen herstellen. Dat ging altijd gepaard met ontkenningen, en de uitspraak “ het is dus allemaal onze schuld”, maar een echt gesprek en duidelijkheid kwam er nooit. Een reden voor de breuk hebben wij nooit gekregen. En nu is er de definitieve breuk, zelfs de telefoon van onze dochter en kleinkinderen is geblokkeerd. Niet die van hem natuurlijk. Wij weten niet of onze dochter haar situatie herkent of erkent, zij kwam nooit alleen bij ons, altijd samen.. Wij hebben er dus nooit alleen met haar over kunnen praten. Intuïtief voel je, dat er heel veel zaken niet kloppen, en helaas toen het kwartje viel “ Narcisme” was het te laat.
Juist daarom is het zo belangrijk, dat mensen het durven te benoemen en dat er meer bekend wordt over deze wrede parallelle wereld.
Het is zo belangrijk voor de slachtoffers, dat omstanders er begrip voor hebben. Weten wat er zich afspeelt. Verder durven te kijken, dat de persoon, die zij kennen, misschien wel anders is, dan zij tot nu toe gezien hebben. Open staan voor het verhaal, ook al klinkt dat onlogisch, absurd en vreemd.
Wij staan nu voor een hoge muur. Als wij deze situatie eerder hadden begrepen, hadden wij anders mee bewogen en aan de zijlijn kunnen staan. Dan hadden wij eerder afstand genomen, en het lijntje misschien heel gehouden. Wij hebben er letterlijk voor gezorgd, dat hij alles uit de kast heeft gehaald om haar in te laten zien, hoe slecht wij voor haar zijn. Wij mochten van hem niet meer rechtstreeks praten met onze dochter en niets meer verwachten van haar. Verdraaiingen van feiten , alles werd negatief teruggekoppeld naar ons, zij waren de slachtoffers.
Wij weten nu wat met stomheid geslagen is.
Onze dochter weet, dat wij zielsveel van haar houden en dat onze deur voor haar open staat.
Ons rest hoop en geduld.
Uitspraak van Johan Cruijff ; ” Je ziet het pas als je het doorhebt “.