De wereldse dimensie is er een van wanorde en corruptie. Daarin de spirituele weg vinden verzandt maar al te vaak in het aansluiten bij een stroming c.q. een systeem en dat vervolgens je religieuze pad noemen. Wie scherp observeert ziet dat er talloze van deze stromingen zijn die uiteindelijk instituties werden en waar de volgelingen zich in voegen qua studie en rituelen. Mensen van statuur bewegen zich in al die stromingen en worden uiteindelijk centra van macht en vermeende alwetendheid. De belofte , ingebed in al die stromingen, is er een van verlossing.
De verlossing, als je het zo mag noemen, is een innerlijke weg. En die weg staat los van regels, algemene rituelen, geboden en verboden of instituties en alwetende leiders. De innerlijke weg is niet een rationeel concept dat zich voegt naar een systeem maar is een proces waarin je de conditionering ontrafelt. Het is zeker geen stapsgewijze route die garantie op succes biedt.
Hoe meer je de wanorde van de buitenwereld ziet en doorziet des te sterker je verbonden raakt met de innerlijke wereld. Die weg gaan is er een zonder belofte van verlossing. Maar het doorzien van conditioneringen is wel een proces van loslating. Niet geconditioneerd zijn is een voortdurend proces van jezelf observeren in de buitenwereld. Het verstand biedt als hulpmiddel de mogelijkheid te analyseren hoe jij jezelf ziet en in welke vorm dat beïnvloed wordt door die buitenwereld en onze persoonlijke en collectieve geschiedenis.
De innerlijke weg is een volstrekt persoonlijke en unieke weg. De neiging van ons mensen om ons aan te sluiten in de buitenwereld om die innerlijke weg te gaan moet je goed overdenken.