De verhalen van ouders zijn heftig. Ik ben niet emotioneel betrokken bij de families en kan daardoor met enorme distantie naar de verhalen luisteren. Tijdens de gesprekken noteer ik afwijking na afwijking in de verhalen van ouders over de relatie waarin hun zoon of dochter verstrikt is geraakt. De verhalen zijn niet zelden ronduit krankzinnig te noemen, gedrag dat op geen enkele wijze strookt met de bandbreedte die wij ‘normaal’ plegen te noemen.
En toch, de ouders krijgen het terug gespiegeld, vinden het zelf ook heel vreemd maar kunnen , willen of durven de laatste stap niet te zetten. En die laatste stap is volledig erkennen dat er een destructieve partner in het spel is. Het is een van de grootste obstakels in de begeleiding. Hoe komen de ouders zo ver dat ze de conclusie trekken dat er echt iets schort aan de partner van hun zoon of dochter?
Blijkbaar is het moeilijk om te aanvaarden dat er mensen zijn die slechts kil , berekenend door het leven gaan. Het is onvoorstelbaar dat er mensen zijn die het kwade met anderen voorhebben c.q. leven van de voordelen die hun destructieve gedrag heeft. En wie dat niet wil zien of aanvaarden zal zichzelf na langere tijd niet meer kennen. De ouder die het niet wil of kan of durft te zien draait zelf dol door de knagende twijfel die ze hebben. Wie zijn zij om een zo vergaand oordeel te vellen?
Het is verdrietig om te zien dat niet alleen hun zoon of dochter verdwaalt in het web van de destructieve partner maar ook hun eigen leven naar de knoppen gaat. Toch is dat wat ik keer op keer tegenkom. Een van de ouders, soms beiden, raken in een neerwaartse spiraal en verliezen zich zelf.