Soms bekruipt mij het gevoel dat het verdwijnen van zoon of dochter in de destructieve relatie vooral ook ingegeven is door een onbewust motief, de eigen weg willen gaan, ongeacht wat anderen er van vinden en hoe gek de relatie ook is. De ingeving om er over te schrijven kwam na het lezen van het korte verhaal over Jacqueline Dupre, een succesvolle jonge celliste, uit de vorige eeuw. Zij kreeg op latere leeftijd MS en moest noodgedwongen stoppen met spelen. Gabor Mate beschrijft deze casus in zijn boek “ When te body says no”. Zonder met een klip en klaar antwoord te komen verkent hij wat hier allemaal speelde. En een aspect was dat dochter een moeizame, symbiotische, relatie met haar moeder had en nooit afstand had kunnen nemen.
Afstand nemen, letterlijk een barrière opwerpen, is wat er feitelijk gebeurt als zoon of dochter in de destructieve relatie verdwijnt. Hoe wenselijk is het vanuit het kind om deze afstand te scheppen? Is er een . onbewust, motief aan te wijzen waaruit deze keuze te verklaren is? En in hoeverre speelt het begrip “grenzen/begrenzen” hierin een rol?
Het moet me van het hart dat ik in retrospectief terug moet denken aan een aantal gevallen waarin ik toch het sterke vermoeden heb dat dit aspect een rol speelt.