Wie wil loslaten moet begrijpen wat er gebeurt als je je hecht. Hechting vindt plaats aan mensen, objecten, ideeën , ideologie of b.v. een geloof. Hechting is een actief proces waarin je ergens naar toe beweegt. In de Engelse taal is dat goed zichtbaar in het woord attachment waarin het Latijnse woord ‘ad” aanwezig is.
Als je actief ergens naar toe beweegt en je daaraan verbindt roept dat de vraag op wat of wie zich verbindt met datgene. Psychologisch gezien roept iedere hechting emoties, c.q. sensaties op. Die sensatie geeft je het gevoel dat je leeft of er toe doet. Die sensaties zijn gecreëerde denkbeelden waarin we ondergedompeld zijn als mens.
Laten we eens aannemen dat er slechts 1 auto bestaat en er geen keuze is uit allerlei andere modellen met afwijkende kleuren en allerlei extra’s. Als er geen keuze is koop je een auto of geen auto. De koop van die ene auto kan je een goed gevoel geven. Maar als er oneindig veel variaties zouden bestaan laten we ons gek maken en beïnvloeden. We zien de auto niet meer als een vervoermiddel c.q. een klein onderdeel van ons ego, maar geloven dat het een uitingsvorm is van wie we zijn. Dat geloof is ons aangepraat door de fabrikanten die ons voorspiegelen dat je de best passende auto kunt vinden.
Hechting in de huidige samenleving is dus een kunstmatig gecreëerde werkelijkheid waarin je ‘niet-ZELF” gevangen wordt in een fijnmazig netwerk van keuzes. Hechting is dus bij uitstek een proces van het ‘niet-ZELF” ofwel het ego.
Wie wil loslaten moet doorzien dat de voortdurende en steeds uitgebreidere reeks keuzen die we als mens moeten maken niets met vrijheid te maken hebben maar ons vasthecht c.q. steeds dieper verbindt in een web van beelden en opgewekte emoties.
Loslaten is m.i. vooral voorkomen dat je je hecht aan van alles. Dat is een ander psychologisch proces omdat je daarmee in steeds sterkere mate kunt voorkomen dat je verstrikt raakt.