Voortdurend worden we omringd door kennis. We worden geacht ons vol te laten lopen met de kennis van basis-, middelbaar en hoger onderwijs. Maar er zijn in de loop der tijd zoveel meer kanalen bijgekomen die van alles pretenderen en ons bombarderen. Wie zich afvraagt of er nog werkelijke creativiteit en oorspronkelijkheid bestaat moet zich achter de oren krabben. Immers alles wat wij nieuw of innovatief noemen is geworteld in het substraat van het verleden en al die kennis waar we mee omringd zijn. Een selectief maar goed voorbeeld is het Kubisme als stroming in de kunst. Niet nieuw maar bedacht als stroming na het zien van een Afrikaans beeldje. Iedere technologische ‘vernieuwing’ is een bestendiging van een onderliggende stroom en verlegt de bedding. De nieuwe bedding vergt een nieuwe stap in ons aanpassingsvermogen. Vernieuwing door kennis stuurt ons gedrag in een andere richting en dat kun je moeilijk een verbetering noemen of als origineel bestempelen.
Wie om zich heen kijkt ziet dat vrijwel iedereen gevangen is in een dagelijks gedragspatroon. Dat patroon is o.a. ontstaan door de levenslange conditionering en kennis was een van de belangrijke onderdelen van dat proces. Wie vandaag de dag goed luistert ziet dat groteske maatregelen gevoed worden door mensen die pretenderen de kennis te hebben. Wetenschap is het excuus voor veel vergaande maatregelen.
Als je naar de werkstructuur in bedrijven kijkt zie je processen die ingebed zijn in een registratie- en controle cultuur. Er is bedacht wat efficient zou zijn en de mens en organisatie manifesteert zich intern via die systemen. Het effect daarvan is een extra stap in de conditionering van de mens. Kennis in systemen dicteert en disciplineert gedrag van mensen.
Het bewustzijnsveld waarin we ons zelf kunnen zijn wordt dagelijks verstoort door alle systemen die ons omringen. Dat wij als mens onder druk staan door die ontwikkelingen is glashelder. We slikken pillen, gaan naar yoga, bezoeken therapeuten en ontwikkelen chronische ziekten. De kennis die aan de basis van onze huidige ontwikkelingen staat kost ons veel. Toch gaan we er mee door. Is de huidige trend dan een lust of een last? Leren we ons ZELF steeds beter kennen of komen we op een steeds grotere afstand van dat ZELF te staan?