In deel I van de Nag Hammadi geschriften (van J. Slavenburg en W.G. Glaudemans) zijn we getuige van een scheppingsverhaal waarin de onvolmaakte mens gecreëerd wordt en er toch sprake is van een licht in ons.
Samen met een vriend besprak ik dit aspect en kwamen we uit op de oneindige cirkelgang waarin vrijwel iedereen hier in het aardse gevangen is. De scheppende kracht in ons projecteert een verlangen in deze wereld dat we daarna nastreven. Zonder uitzondering komen we uiteindelijk uit op een punt van onvolmaaktheid want zo zien we om ons heen, ieder van ons komt vanuit het nieuwe punt tot een ander verlangen. Het is een oneindige reeks van verlangens en deels teleurstellingen waarin vrijwel iedereen gevangen lijkt.
Wie de onvolmaaktheid van het Evangelie van Johannes spiegelt aan zijn eigen leven kan inzien dat in de onvolmaakte wereld waarin wij zijn neergezet ieder pad van verlangen ons opnieuw confronteert met die onvolmaaktheid. Hopelijk kunnen we komen tot een punt waarop het verlangen uitdooft, er niets meer hoeft of moet, we definitief naar binnen kunnen keren en terugkeren naar de Geest en alles ongedifferentieerd “is”.