Ouders en een destructieve schoon-zoon/dochter

De pilot bijeenkomst met ouders maakt duidelijk dat er geen eenduidige benadering bestaat voor het aanvliegen van een goed contact met zoon of dochter. De aansturing van de zoon of dochter in relatie met een narcist/psychopaat/borderliner is immers zodanig dat het zelf niet meer communiceert met jou als ouder maar je feitelijk de gestoorde partner voor je hebt. Het is griezelig om te constateren dat het kind van vroeger op geen enkele wijze meer lijkt te bestaan. De term ‘ het verdwenen zelf’ is een goed gekozen term.

Ik begrijp alle ouders die hun zoon of dochter terug willen. En ik begrijp dat ze alle middelen willen inzetten om dat voor elkaar te krijgen. Maar ik wil ik er ook een heel scherpe andere inkijk tegenover stellen. 

Dat je je zoon of dochter kwijt bent is waar en zuur. En het is vreselijk om te zien dat geen van de familieleden en vrienden of kennissen er onderuit kan om een keuze te maken. Ieder dealt op zijn eigen wijze met het probleem van een partner die zich op geen enkele wijze aan de normale omgangsregels houdt, simpelweg omdat zij weinig tot geen empathie kennen. 

Je breekt je hoofd over het gedrag van je zoon of dochter. Waarom gaat zij mee in een volstrekt gestoorde verhouding? Waarom accepteren ze misleiding, manipulatie, verslavingen en vaak ook geweld? 

Maar de communicatie met je zoon of dochter verloopt volgens volstrekt onlogische en vooral ook onvoorspelbare patronen. De ene keer heb je het idee iets van het oude zelf te bespeuren (als ze emotioneel zijn, zeggen dat ze van je houden of terugverlangen naar de goude oude momenten). Maar vaker heb je te maken met een volstrekt gevoelloze interactie waarin je de hand van de destructieve partner ervaart.

Ik beweeg in alle aspecten van mijn leven momenteel toe naar een situatie waarin aanvaarding de boventoon heeft. Geen willoze aanvaarding maar in het besef dat ik keuzes maak en iedere keuze consequenties heeft die ik niet kan voorzien, maar wel ten volle kan en  moet en aanvaarden. Als ik die consequenties niet zou aanvaarden blijf ik vechten tegen een keuze die ik zelf gemaakt heb. Als die keuze terug te draaien is dan kan ik daar in vrijheid voor kiezen en als dat niet mogelijk is heb ik met de gevolgen te leven.

Deze aanvaarding geeft mij het bruggetje naar het verhaal ouder-kind. Het kind heeft gekozen, ten volle gekozen om te leven met een destructieve partner.  Het bewustzijn is blijkbaar nog niet op een punt aangekomen dat de zoon of dochter inziet dat zij de sleutel in handen hebben in dit geval. Toch zullen zij zelf tot het inzicht moeten komen dat hun keuze niet alleen slecht uitpakt voor henzelf maar ook voor broers ,zussen , ouders en vrienden.

Als ouder kun je vechten tegen de keuze van je zoon of dochter. En vrijwel alle ouders gaan dat doen. Er wordt rusteloos en onophoudelijk gezocht naar een beste strategie om de zoon of dochter uit de klauwen van de destructieve jager te bevrijden. En het zoeken naar de beste strategie is er een van vallen en opstaan. Strijden, overtuigen, een beroep doen op het gezonde verstand, huilen, smeken, de onmacht uiten en benoemen of  keihard confronteren. Geen middel wordt niet geprobeerd. Maar wat er ook geprobeerd wordt…de zoon of dochter blijft bij die destructieve partner.

De hamvraag is; ‘waarom blijft de zoon of dochter bij die verdomd gestoorde partner?’. En een tweede vraag is ; ‘ welke benadering werkt wel om de zoon of dochter los te weken?’.

Om met de eerste vraag te beginnen kijk ik naar de gemene deler in de verhalen van de mensen die bij mij komen als ze op het punt van uitstappen staan of met de verwerking bezig zijn van de relatie met een destructieve partner. Zij erkennen allemaal dat er in hun leven ingrijpende ervaringen zijn geweest die hen kwetsbaar maakten. De een groeide op in een gezin met een narcistische ouder, de ander heeft een jeugd meegemaakt met verlating en extreme angsten en er zijn mensen bij die een jeugd doormaakten waarin ze gepest waren. Maar het kan ook zo zijn dat ze zich in de interactie met anderen te veel vergelijken en zich niet zo capabel achten. De diversiteit aan verhalen is groot maar de gemene deler is dat ze allemaal een relatief zwak zelfbeeld hadden. Dat zwakke zelfbeeld kent kwetsbaarheden en daar speelde de destructieve partner handig op in. Want hoe gek het ook klinkt, de destructieve partner ‘zag’ de zoon of dochter. Dat dat een gespeelde houding was om de zoon of dochter in te palmen doet er niet toe…de kwetsbaarheid is misbruikt om de zoon of dochter van haver tot gort te leren kennen in de beginperiode van de relatie. En die kennis geeft de destructieve partner alle macht.

En op dat punt heeft de destructieve partner inzichten die de ouder niet heeft. En daarom is het moeilijk om de ring te verbreken die om de zoon of dochter gelegd is door de destructieve partner. Deze gestoorde partner heeft op een zeer diep niveau inzicht en weet van kwetsbaarheden waar de omgeving vaak geen weet van heeft. Het uiten van schaamte, schuldgevoel of een wankel zelfvertrouwen is geen makkelijk punt. De meeste mensen hebben moeite dit te delen met anderen. Maar de destructieve partner is gespecialiseerd in het naar boven halen van deze kwetsbaarheden. Mijns inziens ligt daar een groot deel van de verklaring dat ouders niet begrijpen wat er met hun zoon of dochter gebeurt.

Een tweede niet te onderschatten aspect is dat de meeste mensen geloven in het goede bij de ander. Zolang je die overtuiging blijft vast houden ben je bereid veel te verdragen omdat je op gezette tijden juist ook dat ‘goede’ in die ander meent te zien. Ik schrijf bewust ‘meent te zien’ omdat het volgens mij om een geval van projectie gaat hier. Je wilt het goede zien en vindt altijd momenten waarop dat bevestigd wordt. Het is belangrijk om te leren inzien dat er grote groep mensen in deze wereld leeft die niet het goede met anderen voorheeft. En zolang jij dat niet wilt inzien zul je moeite hebben om je los te maken van de destructieve partner.

Het losweken van je kind uit zo’n relatie is dus moeilijk vanwege de twee hiervoor genoemde redenen.

De vraag die je jezelf als ouder moet stellen is in hoeverre je in een eindeloos gevecht wilt geraken met het niet-zelf van je zoon of dochter. Je vecht immers tegen de kracht van de destructieve partner die er voor gezorgd heeft dat er een schil of een avatar werkzaam is in je zoon of dochter. Meebewegen en vechten zullen elkaar afwisselen maar zonder dat je duidelijk wordt als ouder of het je ergens brengt. Teleurstelling na teleurstelling zal je deel zijn en dat sloopt je.

Is het ook mogelijk om deze keuze te aanvaarden en mee te bewegen? Is het een optie om je zodanig op te stellen dat je je kind zijn of haar eigen proces laat doorlopen? Ben jij in staat de situatie van je zoon of dochter aan te merken als een eigen keuze waar jij als ouder geen grip op hebt, geen grip op hoeft te hebben en de toekomst zal uitwijzen waar dat toe leidt?

4 Replies to “Ouders en een destructieve schoon-zoon/dochter”

  1. Hallo Frank, een vraag die bij ons steeds weer naar boven komt en waar we over blijven twijfelen. Ook omdat onze dochter deze keuze van ons niet wil accepteren. Wij hebben haar direct toen ze voor de tweede keer weer in de relatie stapte gezegd dat hij(de destructieve partner) niet meer welkom is in ons huis en wij hem niet meer willen zien. We komen dus ook niet bij hun op ‘bezoek ‘ om die reden. Is het goed om deze grens van ons aan te geven of moeten we hem toch “accepteren “ in ons huis en haar hierin tegemoet komen?

    1. Dag Ellis. Het is hard om de partner van je dochter de deur te wijzen maar het is ook begrijpelijk. Jullie hebben tijdig aangegeven dat dit jullie keuze was en vandaar lijkt met het een te billijken eis. Zij wist dat dit het geval zou zijn en heeft de grens die jullie trekken te accepteren. Het lijkt mij een verstandig besluit omdat ook de gesprekken bij gezamenlijk bezoek in een ijzige en vijandige sfeer zullen plaats vinden. Dat is nooit productief.

      1. Hoi,
        Wat is het fijn om zoveel herkenbare dingen te lezen. Onze dochter is ook voor de zoveelste keer in zijn mooie woorden getrapt. Dat ging allemaal heel stiekem. Wij hebben ook gezegd dat hij bij ons thuis niet meer welkom is en ze weet ook waarom. Inmiddels woont ze op zichzelf, heel makkelijk voor hem natuurlijk., hij komt en gaat wanneer het hem uitkomt. Tja zij bepaald toch zeker niet zijn agenda. Voor onze dochter staat de deur altijd open en is bij ons altijd welkom. Maar we praten nooit over hem…wel over andere dingen werk, vriendinnen en familie. Wij hebben gezegd ze is volwassen en moet er zelf achterkomen met wat voor iemand ze een relatie heeft. Helaas ziet ze het nog steeds niet. We weten dat ze niet lekker in d’r vel zit en allerlei klachten heeft…maar dat steekt ze op d’r werk en corona. Maar wij weten wel beter… we blijven alert. Soms als ze bij ons is vraag we ons wel eens af wie we eigenlijk op bezoek hebben… dat ze ons net zo behandeld als zij door hem behandeld wordt. Kan dat dat ze het gedrag van de narcist kopiëren? Daar zijn we eigenlijk wel nieuwsgierig naar.

  2. Wat een herkenning vind ik hoer en wat ervaar ik dat als heel erg fijn!
    Mijn zoon van 19 is weggelopen van huis 2 weken geleden en is onderdak aangeboden door de ouders van zijn (toen ex) vriendin.

    Hij had het uitgemaakt weer omdat zij maakte dat hij tegen ons loog en dat wilde hij niet.
    Ze was heel boos geworden en daar was hij van geschrokken. Zo erg dat hij haar overal geblokkeerd had, zo vertelde hij.

    Een week of 6 later loopt hij weg van huis en hadden haar ouders hem al onderdak aangeboden al voor hij weg was. Het was dus geplant….mede door de vriendin met hulp van haar ouders.

    Van 2 handen op 1 buik naar geen of 1 bericht per week. Ik probeer los te laten en duidelijk te maken dat we van hem houden, we hem missen en dat we er altijd voor hem zijn.

    Mijn vriend is vooral boos maar ik heb hoop dat die emotie nog afzwakt en hij open staat
    Opmerkingen als “hij is hier niet meer welkom”, “hij is mijn zoon niet meer” “je kiest maar tussen hem en mij” etc etc

    Erg fijn om hoer wat ervaringen en adviezen te lezen.

Comments are closed.